Na de opgedane kennis tot dit moment in de reis is de conclusie te trekken dat de de toepassing van een social CEO de vermenselijking van een bedrijf aanzet. Deze vermenselijking middels een social CEO zal in theorie het vertrouwen in het bedrijf moeten bevorderen. Met deze conclusie is de redenering vanuit een bedrijf te verklaard, maar de vraag van deze zoektocht niet beantwoord. Ik ben benieuwd waarom de maatschappij de social CEO accepteert, en hier gevoelig voor is. De consument is niet per definitie opzoek naar een reden om een bedrijf te vertrouwen, maar waarom wil de maatschappij dan wel een social CEO?
            In de paper van Lurie (2004) wordt veel over emoties in relatie met het vermenselijken van een bedrijf geschreven. Het vermenselijken van een bedrijf heeft veel raakvlak met menselijke emoties. Mensen zijn van nature opzoek naar gelijkenissen met hunzelf. Na het lezen van deze paper ben ik ervan overtuigd dat mensen dit ook in niet-menselijke bronnen kunnen zoeken. Stel dat mensen onbewust opzoek zijn naar erkenning of een andere genotsemotie op een nieuwe en onbekende plek, zoals een (menselijk)bedrijf. Dat zou een reden kunnen zijn waarom de maatschappij gevoelig is voor een social CEO. Ik vind dit een erg interessante aanneming en ga hierop verder. De vraag is waar mensen naar opzoek zijn in een menselijk bedrijf. Mensen gaan opzoek naar iets wanneer ze het missen, maar wat missen mensen?

Onderstaande tekening is mijn samenvatting van de reis tot nu toe. Dit is voor mij een prettige manier om duidelijk te houden waar ik ben en of het nog bij elkaar aansluit. Maar het is ook een goede manier om mijn nieuwe doel te verduidelijken, in dit geval: wat zoekt de consument in de menselijke emoties van een bedrijf/social CEO? En welke emoties mist de consument/mens/maatschappij?