Om voor mijzelf duidelijkheid te scheppen heb ik een overzicht gemaakt van de rode draad van de reis tot nu toe. Ik heb ooit op school geleerd over cognitieve dissonantie, en dat mensen vaak over gaan op een poging tot reductie hiervan. Dit schoot direct bij mij in mijn hoofd toen ik het artikel over technological detachment las. Mijn gedachtegoed op dit gebied is het volgende: door de technological detachment hebben mensen minder ‘echt menselijk’ contact met hun directe omgeving, hun naasten. Hierdoor treedt er een oncomfortabele situatie op, want dit soort contact hoort niet bij de mens. Dit leidt vervolgens tot cognitieve dissonantie. Ik wist nog wat cognitieve dissonantie was, maar ik ben er geen expert in, en dat is wel belangrijk om goede conclusies te kunnen trekken. Om die reden ben ik me gaan verdiepen in cognitieve dissonantie en het verloop daarvan. 

Het onderstaande model geeft het verloop van cognitieve dissonantie weer. Het begint links bij de inconsistentie tussen ‘belief’ en ‘behaviour’. In dit geval is het ‘belief’ het onbewuste verlangen naar echt contact met mensen. Het ‘behaviour’ is het gebruik van technologische middelen. Doordat deze twee zeer verschillend zijn en niet bij elkaar passen zorgt dit voor inconsistentie. Wat de volgende stap in deze theorie zet. ‘increased dissonance (discomfort)’. Deze discomfort merken de meeste mensen niet, maar is onbewust. De volgende stap in het model is een actie om deze discomfort te reduceren. Dit kan op meerdere manieren, zoals te zien in de afbeelding van het model. In mijn gedachte speelt hier het menselijke bedrijf een grote rol. Dit was ook het moment dat ik voelde dat mijn vondst ontzettend dichtbij was. Het enige wat ik nog moet doen is het concretiseren van deze vondst, en er een geheel van maken. Dit doe ik in het volgende hoofdstuk.